Spaans, afstuderen, uitgaan, miguel en Canta

Allereerst wil ik jullie kennis laten maken met mijn reisgenoot (voor degenen die hem nog niet ontmoet hebben). Ik reis het Latijns-Amerikaans continent namelijk niet alleen rond. Dit doe ik samen met mijn steun en toeverlaat Miguel, mijn dappere cavia in bange dagen. Miguel volgt mij waar ik ga en is altijd in voor een avontuur. Ik introduceer Miguel nu pas, omdat zijn ontwikkeling de afgelopen twee weken in een stroomversnelling is geraakt. 4 weken geleden was hij namelijk nog een min of meer onbekende in het huis, maar inmiddels is zijn populariteit toegenomen. Voornamelijk onder de vrouwelijke huisgenoten. Deze introductie zal het nu volgende verhaal wat duidelijker maken.

Waar moet ik beginnen..... We (ik en miguel) zijn weer twee weken verder en als ik het me goed herinner was ik twee weken geleden net terug van mijn reis naar Huanchaco. Hierna is het leven gewoon weer verder gegaan zoals het daarvoor ook was. Gestructureerd. Maandag was het gewoon weer de bedoeling om naar de spaanse les te gaan. Echter verkoos ik wat uurtjes slaap boven mijn spaanse les (sorry moeders). Bovendien had ik een interview, welke ik meer importantie toedichtte. Gelukkig was mijn leraar er ook niet die maandag. Als hij er wel was geweest had ik weer zoveel uren spaanse les gemist dat ik het examen niet had mogen maken. En dus niet naar het volgende niveau spaans had gemogen. En het is maar goed ook dat ze me door lieten gaan, want deze jongen was de beste van de klas. Zowel het resultaat van het examen alsmede het uiteindelijke resultaat stegen boven de rest uit. Ja moeders, deze jongen doet zijn best nog steeds.

Maar zoals jullie weten ben ik, in eerste instantie, niet naar Lima gekomen om mijn spaanse taal aan te scherpen. Ja, nog immer staat mijn afstudeeronderzoek op numero uno. En (al zeg ik het zelf), ik loop prima op schema. Inmiddels heb ik 16 interviews. Dat betekent dat ik sinds mijn laatste bericht 12 interviews heb gedaan. Op dit moment geef ik me zelf een schouderklopje. Ik merk vooral dat de interviews steeds soepeler lopen. Het begint een soort routine te worden.... Oftewel; ik ga inmiddels door het leven als een interviewrobot. Drie per dag is geen probleem en ik kan overal wel een gaatje vrijmaken. Ik besef me wel dat het afnemen van interviews niet mijn grootste ergenis is, daarentegen is het zelfs wel vermakelijk. Een beetje praten met belangrijke mensen, koffietje erbij. En ze zijn vooral heel hulpzaam. 2 weken geleden heb ik bijvoorbeeld een interview afgenomen in de een textielfabriek(je). Ik werd zelfs opgehaald met de auto van de zaak en kreeg een rondleiding door de fabriek. Niet slecht, niet slecht. Gelukkig hoefde ik niet te lopen, want de fabriek ligt niet in de aller-gezelligste wijk van Lima ;-). Om op ergenissen terug te komen, die gaan nog wel komen. Inmiddels ben ik namelijk langzaam aan begonnen met het verwerken van de interviews. Dat betekent alles 10 keer terugluisteren en op papier zetten. Met als nadeel dat alles in het spaans is, gek he? Voor een interview van een uur heb ik minimaal een dag nodig om tot een redelijk resultaat te komen. Op zich kan ik dit ook in Nederland doen, maar dat betekent dat ik geen minuut vrije tijd meer heb als ik terugkom. En heb ik hier geen vrije tijd dan? Jawel hoor, meer dan genoeg :-D. Net als overal wordt er hier naar het weekend toegeleefd.

Afgelopen 2 weekenden heb ik me dan ook goed vermaakt in het plaatselijke uitgaansleven, om mijn spaans te oefenen ;-). Vandaar ook dat een betrekkelijk groot deel van de foto's in de kroeg genomen zijn. Dat denk ik in ieder geval, ik heb de foto's namelijk nog niet up-ge-load. Helaas hier geen belgische bieren, elektronische muziek, Arif of Dürum Döner in het algemeen (schrijf je dat zo?). Wel veel foute tenten, bricheras (ga die maar is opzoeken), sucio (vraag met dat later nog maar is), goedkoper bier en een macdonalds die 24 uur per dag geopend is. En natuurlijk val je wel lekker op als je hoogblond haar hebt, zoals ik. Aan aandacht nooit tekort. Alhoewel het zeker ook zijn nadelen heeft hier. Het is niet altijd gunstig als iedereen kan zien dat je een 'gringo' bent, zeker niet in de minder plezierige delen van de stad/het land. Aan foute tenten dus geen tekort, hoewel fout voor mij natuurlijk niet fout in het algemeen betekent. Daarnaast zijn er ook zeker tenten waar het de moeite waard is om je tijd door te brengen. Vooral als je niet echt van Peruaanse muziek gedient bent, zoals ik. Jammer genoeg is een groot deel van mijn huisgenoten hier wel van gedient. Dan wordt het dus tijd dat ik mijn overtuigingskracht inzet, om ze op een ander idee te brengen. Wat nog wel is wil werken. En het is ook heel fijn dat je hier niet naar huis hoeft te fietsen. Alhoewel, natuurlijk kan je wel naar huis fietsen. Dan moet je wel een fiets hebben en daarnaast de neiging tot zelfmoord. Bovendien is het van de uitgaanswijk naar huis zo'n 20 minuten in taxi. En voor die 2,50 euro hoef je het niet te doen, vooral niet als je met zn 8en bent. Ja inderdaad, je mag hier met zn achten in een taxi. Alles mag, zolang het past.

Om maar weer is een keer ons geluk buiten Lima te zoeken, zijn we afgelopen weekend voor twee dagen uit Lima vertrokken. Op zondagochtend, veel later dan gepland, zijn we richting Canta gegaan. Maandag was hier een nationale feestdag dus iedereen was vrij. Behalve ik natuurlijk, want ik had een interview gepland. Maar pas om vijf uur 's middags, dus dat kon wel ff. Canta ligt op zich niet zo ver van Lima vandaan (ik schat zo'n 60 km). Het enige probleem is dat je eerst naar de rand van Lima moet (wat al ruim anderhalf uur duurt) en vervolgens met een andere bus richting Canta gaat (nog is ruim 2,5 uur). En Canta ligt op zo'n 3000 meter hoogte. Over redelijk karige wegen en omhoog duurt wel ff, vooral als je in een kwalitatief matige bus rond aan het rijden bent. Dus eerst naar de rand van Lima... Hoe verder je komt hoe minder kleurig en fleurig de omgeving. Vooral het allerlaatste deel (helemaal aan de rand van Lima) is minder prettig. Alles grauw, grijs, verlopen, verpaupert, arm, lelijk, vies en geen plant of boom te bekennen. Een plek waar ik liever niet alleen naar toe ga, gelukkig was ik met mijn huisgenootjes die de reis gepland hadden. Maar snel een andere bus gepakt richting Canta. En hoe verder je uit Lima gaat hoe beter het weer wordt. Waar het in Lima nog helemaal bewolkt was (zoals ongeveer altijd), werden we naar een uur verblijd door een stralende zon en een heldere hemel. Bovendien was het landschap een stuk prettiger. Enige nadeel was het ontbreken van enige vorm van schokdemping in de bus. Maar ja, wat er ook gebeurt; "altijd blijven lachen". Heb ik een bekende clown eens horen zeggen. Om een uurtje of drie kwamen we in Canta aan en wat een verandering! zon, warm, relaxt zweertje, geen lawaai en omringt door bergen.

Gelukkig was Miguel mee om te genieten van deze weelde. Mijn huis/reis genoten waren ook zeer content met de aanwezigheid van Miguel. Verschillende vrouwen willen bijvoorbeeld de nacht doorbrengen met Miguel. Miguel is tevreden (zie foto's). Edoch was het tijd om op zoek te gaan naar een rustplaats. En ik kan je vertellen (zie foto's), dit hostel (als je het zo mag noemen) was een stuk minder luxe dan in Huanchaco. Echter, tevens goedkoper. We sliepen met zn 6en in 3 bedden en hadden verder de beschikking over licht, 2 stoelen en een soort van badkamer inclusief (koud) water. Maar ach, voor één nachtje. Bovendien was het min of meer gratis. De volgende dag stonden we vroeg op om nog wat van de omgeving mee te krijgen, middels een wandeling. We moesten immers om 12 uur weer vertrekken, omdat ik een interview had. We zijn toen naar een dorpje in de buurt gelopen. En ik moet zeggen dat de vergezichten goed te baften waren. Het leek wel een klein beetje op de alpen eigenlijk. Een heel klein beetje dan. Vervolgens (in dat dorpje), werd ons een paardrit aangeboden richting hoger gelegen oorden. Voor een zeer aantrekkelijk prijsje. En volgens mij was dat de tweede keer in mijn leven dat ik op een paard zat. Mijn trouwe bondgenoot droeg de naam 'estrella' (die weten jullie toch wel?). En estrella, met haar veulen dat haar overal volgde, droeg mij en Miguel ver de hoogte in. Over steile, smalle bergpaadjes. Met wederom indrukwekkende vergezichten en een lekker zonnetje; zeker de moeite waard dus. Na deze rit vol dwaze avonturen werd het tijd om weer terug naar Lima te gaan. Iets na 4en waren we thuis. En precies om 5 uur was ik op de locatie voor mijn interview; goede planning dus.

Dat was em wel weer ff, groeten

O ja, ben ook nog mijn bankpas kwijt geraakt. Alvast bedankt huisgenoten, voor het opsturen van mijn nieuwe!! En maken jullie je geen zorgen, ik heb namelijk ook nog een vervangende creditcard.